Dostumuz Mahmut Karakaş’ın “Karadağ Destanı”nı günümüz Yazısına çevirdiği günlerde bir “Sıra Gecesi”nde bunun bahsi açılınca Sayın Biner’in söylediği o günlere ait “Hüzzam Türkü” hepimizi hüzünlendirmeğe yetti. Türkü’nün ana temasında “Seferberlik Yılları”nda şehit olmuş bir babanın çocuğu ile çocuğun annesi vardı.

Çocuk;

“Anne benim babam yok mu?

Nerde kaldı gelmedi…

Gözlerimden akan yaşı

Öz eliyle silmedi..

Hep esirler geldi Anne,

Benim babam gelmedi,

Hep yetimler güldü Anne,

Benim yüzüm gülmedi…”

Anne;

“Seferberlik yaktı bizi

Ağlatıyor cihanı,

Sen ağlama nazlı Yavrum

Ben eylerim figanı..

Devletime, Milletime,

şehit verim babanı…”

“Karadağ’da talan var,

Beni derde salan var,

Çek Bayraktar bayrağı

Gözü yolda kalan var…”

Arkasından “Havada bulut yok, bu ne dumandır” sözleri ile başlayan “Yemen Türküsü” bizi Osmanlı’nın son günlerine götürmeğe yetti. Hepimiz “ağlamaklı” olduk ve “Sıra”mızın en yaşlısı Sayın Hali Biner’in varlığına sevindik, daha nice yıllar yaşaması için duacı olduk.

Ne çare ki, o acı günleri yaşamış veya yaşayan gazilerden Halil Biner gibi, bizler gibi yakından duymuş insanların yanında duymamış, hatta hiç olmamış gibi gamsız insanların bulunuşu, maalesef büyük bir tezat teşkil ediyor.

Sanıyorlarki; Cumhuriyet öyle kendiliğinden oluşmuş, tepeden inmiş gibi emeksiz, zahmetsiz gelmiş bir nimet. Ve bu nimeti sevgi ve güzellikler, gelişmişlikler için kullanacaklarına, yanlış düşüncelerine alet ediyorlar, Cumhuriyetin yıkılması, vatanın parçalanması, birlik ve beraberliğin dağılması için ellerinden geleni yapıyorlar…

Bilmiyorlar ki, namüsait (olumsuz) şartlara rağmen kurtuluşu sağlayıp Cumhuriyeti kuranlar kadar, Onu koruyanlar da olacaktır ve bu Memleketi çok çok sevenler bulunacaktır.

23 Nisanların şarkı ve türküleriyle şen çocuklarına, onların anne ve babalarına bu gerçekleri hatırlatmak hepimizin görevidir. Çocukların bu sene 11 Ülkeden gelmiş 300 çocuktan oluşan konukları da Memleketlerine döndüklerinde “Türklerin bağımsızlığı için savaşa yatkın oldukları kadar barışa da yatkın ve gönüllü” olduklarını bilmeleri ve çevrelerine bildirmeleri gerektiği unutulmamalıdır.

Yarın onlar da büyüyecek, adam olacaklardır. Barış ve sevgi için bugünkü arkadaşlarından geri kalırlarsa utanmalıdırlar.