“Olur ki, hoşunuza gitmeyen bir şey, Sizin için hayırlıdır ve

Olur ki, Sevdiğiniz şey de sizin için bir şerdir.

ALLAH (CC.) bilir de siz bilmezsiniz.”

(Bakara Suresi, 216)

Allah’a iman eden bir insan zahiren terslik veya hata gibi görünen bir olayla karşılaştığında, aslında bunun kendisi için mutlaka en hayırlısı olduğunu bilmelidir, kabul etmelidir.

“Aksilik, Terslik” gibi görünen olayları ise ancak “ibret gözüyle” görüp ders alır.

Ne var ki insan kimi zaman aceleci yapısı nedeniyle karşılaştığı olaydaki hayrı hemen görmek isteyebilir.

Eğer bunu o an için göremezse, kendisinin zararına olacak şeylerde ısrarcı ve inatçı bir tavır sergileyebilir.

Kuran’da insanın bu aceleci yönü şöyle bildirilmiştir:

“İnsan hayra dua ettiği gibi, şerre de dua etmektedir.

İnsan pek acelecidir.”

(İsra Suresi, 11)

Günümüz toplumu insanları sürekli olarak gelecekleri için planlar yaparlar ve bu planlarının her zaman kendi tasarladıkları şekilde gelişmesini beklerler.

Bu yüzden de ani gelen bir hastalık veya beklenmedik bir kaza ile karşılaştıklarında bir anda tüm yaşamları alt üst olur.

Çünkü kendi yaptıkları planlar içinde hastalık veya kaza gibi bir olaya hiç yer vermemişlerdir.

Bu yüzden de bu insanlar böyle bir durum oluştuğunda hemen isyankâr bir tutum içine girerler.

“Niye benim başıma böyle bir olay geldi?” derler.

Oysa  John Lennon’un dediği gibi,

“HAYAT, siz başka planlar yaparken Başınıza Gelenlerdir!” Yaşadıklarımız bizler için her zaman ders ve tecrübe niteliği taşır. Senin de bu yaşadıklarından kendince öğreneceğin şeyler vardır.

Öykümüzde işte bu konuda.

Mehmet işten çıkarılır.

Eve gelip durumu bildirince, hanımı içeri almaz.

Gidecek yeri olmadığından Şeyhin dergâhına gider.

Bu arada börek çörek yenmekte, çaylar içilmektedir.

Mehmet de aralarına katılır.

Şeyh, sohbet esnasında; beterin beteri vardır, insan içinde bulunduğu duruma şükretmeli der.

Bunu bir kaç defa tekrar edince, bizim zavallı dayanamaz, kendi kendine, (! Postun üzerindesin, sevenlerin etrafında, talebelerin hizmet ediyor, keyfin yerinde… Elbette içinde bulunduğun duruma şükredersin, ya ben ne yapayım) diye mırıldanır.
Şeyh, bunun kalbindeki sıkıntıyı fark edince,

Evladım, sen de içinde bulunduğun duruma şükret.

Beterin beteri vardır der.

Mehmet dayanamaz, şu an besbeter bir durumdayım Efendim…

Hem işten kovuldum, hem de evden…
Şeyh oralı olmaz aynı sözünü tekrar eder:

Beterin beteri vardır. Sen yine de durumuna şükret.
Mehmet, cevap vermez ama daha beterini hayal bile edemez.

Akşam olmuştur. Herkes köşesine çekilince, Mehmet de, belki hanımı razı edersem diye dergâhtan çıkıp eve gider.

Kapıyı çalar, hanımına beni affet, perişanım diye yalvarır.

Fakat hanımı, içeri almaz.

Kapının bir kenarına kıvrılır.

Soğuktan titremeye başar, kuytu bir yere oturur, fakat çok geçmeden zaptiyeler bunu gizlenmiş olarak görünce şüphelenip karakola götürürler.

Eşkâline bakınca bunu nezarete atarlar.

Meğer o civarda bir hırsızlık olmuş.

Hırsızın eşkâli de bizimkine uyuyormuş.

Zavallı, geceyi nezarete atılmış ipsiz sapsız haydutların arasında geçirir.
Şeyh, durumu öğrenir, ziyaretine gelir.

Daha, nasılsın diye sormadan bizimki feryat eder: Nedir bu başıma gelenler?

Önce işten sonra eşten oldum, şimdi de…”
Şeyh sözünü keser: Beterinde beteri vardır.

Bizimki dayanamaz:

Hocam anlatamadım galiba…

Suçsuz yere hırsız damgası yedim.

Üstelik bu haydutlarla aynı yerdeyim, şunların tiplerine baksana…”
Şeyh hiç umursamadan karakoldan ayrılır.

O gece nezaretteki zanlılar arasında müthiş bir kavga çıkar.

Bizim Mehmet bir kenara sinerek boğuşanları seyreder.

Bu sırada zaptiyeler kavgayı ayırır.

Kavganın Mehmet geldikten sonra çıktığını gören zaptiyeler, zavallıyı kavgayı başlatmakla suçlayıp tekme tokat tek kişilik bir hücreye atarlar.
O geceyi hücrede geçiren Mehmet, sabahleyin şeyhi karşısında görünce ağlamaya başlar.

Başından geçenleri sıkıntıları anlatır.

Ama şeyh aynı şeyi tekrar eder: Beterin beteri vardır, sen durumuna sabret.

Bizimki şaşkınlıktan ağlamayı bile unutur: Sabır mı? Sabır taşı olsa çatlar.
Şeyh güler geçer.

Bizimkinin öfkeden kanı beynine sıçrarsa da bir şey diyemez.
Şeyh gidince ortalığı birbirine katar.

Bağırıp çağırır, hücre kapısını tekmeler.

Gürültüye gelen zaptiye memuruna da hakaret edince fena şekilde dayak yer.

Üstelik de “Bu herif yalnızlıktan sıkılmış olmalı” diyerek yanına hasta olan Mecusi bir tutukluyu koyarlar.

Tek kişilik bir hücrede iki kişi olması bir yana, adamın ömrü boyunca yıkanmamış, saçı sakalı kir pas içinde, hastalıktan inlemesi bizimkini perişan eder.

Geceyi Mecusi ile koyun koyuna geçirirler.

Sabah olunca şeyh tekrar ziyaretine gelir.

Der ki: Ooo… Ne kadar güzel… Bir de arkadaşın olmuş.

Yalnızlık çekmezsin.”

Bizimki: Böyle arkadaş olmaz olsun efendim.

Herif hasta ve baygın yatıyor, üstelik de leş gibi kokuyor.

Dar yerde mecburen kalıyoruz.
Şeyh yine hiçbir şey söylemeden ayrılır.

Bir kaç saat sonra hasta Mecusi hem kusmaya, hem de altına kaçırmaya başlar.

Mehmet hücrede yine tek başına kalabilmek için bir fırsat bilerek görevlileri çağırır.

Görevliler durumun vahametini görünce; “Bundan sonra bu hücrenin temizliğinden sen sorumlusun” diyerek bir kova su ile bez verip giderler.
Nezarettekiler ikiye ayrılır, yine aralarında kavga çıkar, çoğu şişlenir ölür, kalanı da yaralanır.

Ertesi gün şeyh efendi karakolu ziyarete gelir.

Hücreye yaklaşınca Mehmet’in yanık sesini duyar.

O bir yandan Mecusi’yi ve hücreyi temizliyor, bir yandan da dua ediyor:
Ya Rabbi sana şükürler olsun, iyi ki hücreye girmişim, ben de muhakkak kavgada ölebilirdim.

Bir de Mecusi’ye hizmet ettiğimden dolmayı Mecusi Müslüman oldu.
Şeyhi görünce başını eğer: Haklıymışsınız efendim.

Bu adamcağız hasta oldu.

Temizliğini de bana yaptırdılar.

Düşündüm ki, ya bu adam ölürse halim ne olur?

Beni cinayetle bile suçlarlardı veya buraya hiç uğramaz, adamın cenazesiyle kim bilir kaç gün daha burada tutarlardı. İyi ki ölmedi, hem de Müslüman oldu, üstelikte büyük kavgadan kurtulmuş oldum.

Şeyhi gülümser:

Beterin beteri olduğunu anladın demek… Sana bir müjde vereyim. 

Zaptiyelerin yanından geçerken duydum, gerçek hırsız yakalanmış.
Mehmet çok geçmeden karakoldan çıkarılır.

O da beterin beteri olduğunu yaşayarak anlar.

Yörenin bir zengini ona acır işe alır.

Hanımı da iş güç sahibi olduğunu öğrenince onu tekrar eve kabul eder.

Öykü bu.

Sözün Özü

Her “Şer” de bir “Hayır” vardır.

Saygılarımla.

İbrahim Halil Okuyan

İnşaat Yüksek Mühendisi

08.Agustos.2012 Şanlıurfa