12 Haziran 1991’de Sovyetler Birliği’nin onbeş cumhuriyetinden en büyüğü olan Rusya’da başkanlık seçimleri yapıldı. Oyların yüzde 57’sini alan Boris Yeltsin, Rusya tarihinde halkın oylarıyla seçilmiş ilk başkan oldu.

 

18 Ağustos 1991’de Gorbaçov, bir askeri darbeyle devrilmek istendi.

Darbecilerin tankları Moskova’ya girdi. Boris Yeltsin darbecileri hain

ilan etti. Parlamentonun önünde konuşlanmış tanklardan birinin üzerine çıkarak,

tüm dünya televizyonlarının canlı yayınladığı tarihi konuşmasını

yaptı ve Rus halkı adına darbecilere karşı direneceğini söyledi.

 

O ana kadar olup bitenleri evlerinde, televizyonlarının başında korkuyla

izlemekte olan Rus halkının büyük bir bölümü Yeltsin’in karşı

çıkışından cesaretlenerek yollara döküldü. Kısa bir sürede on binlerce

Moskovalı, tankın üstündeki Yeltsin’in etrafını büyük bir coşkuyla

sarmıştı.

 

21 Ağustos 1991 günü darbeciler Moskova’dan kaçtı. Gorbaçov tutsak

bulunduğu Kırım’dan Moskova’ya getirildi. Yeltsin, Rusya’nın parlayan

yıldızıydı artık. ABD ve Batı Avrupa ülkeleri Yeltsin’in darbecilere

karşı başarılı direnişini demokrasinin bir zaferi olarak görüyor,

demokrat Yeltsin’i çılgınca alkışlıyordu.

 

 

8 Aralık 1991 günü Sovyetler Birliği Komünist Partisini kapattıran

Yeltsin, Sovyetler Birliği’nin de dağılmış olduğunu duyurdu.

 

Yetmiş yılı aşkın bir süre, amansız düşmanı kapitalizme karşı savaşmış

olan Rusya’nın devlet başkanı Boris Yeltsin, bozulan  Rus ekonomisini

düzeltmek için, ABD kapitalizminin en acımasız iki kurumu olan IMF ve

Dünya Bankası’na başvurdu.

 

 

IMF’ye teslim olan Yeltsin, ‘şok tedavisi’ olarak sunulan IMF’nin

önerilerini hemen kabul edip Rus halkına dayattı. Yeltsin, IMF’nin Rus

halkını perişan edecek olan önerilerini, ‘radikal reformlar’ olarak

niteliyor, hiç kimsenin bu reformlara karşı çıkmasını istemiyordu.

 

Sözde reformların ardından faizler yükseldi,  sosyal harcamalarda büyük kesintiler yapıldı, başta gıda maddeleri olmak üzere tüm tüketim maddelerinin fiyatları tavana vurdu, milyonlarca kişi işsiz kaldı, Ulusal gelir yarı yarıya azaldı, Rus halkı fakirleşti. Oligark denilen bir avuç vurguncu dolar milyarderi oldu. Özelleştirme adı altında devletin fabrikaları, yeraltı ve yer üstü zenginlikleri yağmalandı. Büyük yağmacıların arkasında, Yeltsin’in etrafını kuşatmış Yahudi kökenli Rus politikacılara her türlü destek veren ABD’nin Siyonist bankerleri ve şirketleri bulunmaktaydı .

Rus halkı açlık sınırına dayandı.

 

 

Rus halkı fakirleştikçe, ABD’nin Yeltsin’e olan övgüleri de artıyordu.

Yeltsin’i tüm dünyaya örnek bir demokrat olarak tanıtıyorlardı.

 

Ekmek kuyruklarında sürünen Rus halkını görmezlikten gelen Yeltsin,

‘radikal reformların’ süreceğini duyuruyordu. Oysa kendi yardımcısı

Rutskoy bile bu reform programını ‘ekonomik soykırım’ olarak

niteliyordu.

 

Ekonomi çöküp milyonlarca insan işsiz kalınca, Yeltsin’e karşı siyasi

hareket başladı. Parlamentoda iki cephe oluştu. Yeltsin’e karşı

olanlar üst üste önergeler vererek Yeltsin’i görevden almaya

çalışıyorlardı.

 

21 Eylül 1993’te Yeltsin, televizyona çıktı, ulusa seslendi.

Parlamentoyu kapattığını duyurdu. Yeni seçimlere kadar ülkeyi, özel

yetkilerle kendisi yönetecekti. ABD’nin övdüğü örnek demokrat Yeltsin,

muhalefete dayanamayıp parlamentoyu kapattığını duyurduğu günün hemen ertesinde Rus Parlamentosu toplandı. Yeltsin görevden alındı, yerine yardımcısı atandı. Artık her şey çığırından çıkmıştı. Rusya çok

tehlikeli bir siyasi bunalımın içine yuvarlanmıştı. On binlerce

Moskovalı sokaklara döküldü. Meydanlar Yeltsin karşıtı sloganlarla

inliyordu. Rus halkı, parlamentosunu savunuyordu.

 

Ordunun ve güvenlik güçlerinin desteğini alan Yeltsin, 4 Ekim 1993

günü, Beyaz Saray adı verilen Rus Parlamentosunu topa tutturdu. Tüm

dünya televizyonları , Rus parlamentosunun topçu ateşi altında

kalışını anında yayınladı. ABD Başkanı Bill Clinton, Yeltsin’in bu eylemini, demokrasinin savunulması olarak gördüğünü duyuruyor, demokrat Yeltsin’i destekliyordu.

 

Yeltsin, Aralık 1994’de Çeçenistan’a askeri saldırıda bulunup işgal

etti. Moskova’nın denetiminde özerk bir cumhuriyet kurmayı denedi.

Ancak Çeçenlerin güçlü direnişi karşısında geri çekilmek zorunda

kaldı, iç politikada güç duruma düştü.

 

IMF’ye teslim olmuş Rusya’nın 1995’de dış borçları çok artmıştı. Hem

bu borçları ödemek hem de Rusya’da yeni türemiş işadamlarının 1996

başkanlık seçimlerinde desteğini alabilmek için, Yeltsin yeni bir

özelleştirme yağması başlattı. Rusya’nın en büyük fabrika ve

işletmelerinin hisselerini, yeni türemiş Rus bankalarına nakit para

karşılığı yok pahasına sattı. Bu hisseleri ele geçiren, kendilerine

oligark denilen, hemen hemen tamamı Yahudi kökenli olan Rus işadamları

ulusal medyanın ve bankaların sahibi oldular.

 

 

 

Alkol bağımlısı olan Yeltsin, 1995’de iki kez kalp krizi geçirdi.

 

17 Aralık 1995’de yapılan parlamento seçimlerinde, Yeltsin

taraftarları beklenmedik ağır bir yenilgi aldılar. Yeltsin’in dolaylı

olarak desteklediği  ‘Vatanımız Rusya Partisi’ oyların sadece %

12,2’sini alırken, Genadi Zuganov’un liderliğindeki ‘Rusya Federasyonu

Komünist Partisi’ oyların  % 34,9’unu alarak seçimden birinci

parti olarak çıkmıştı. Artık herkes, Haziran 1996’da yapılacak devlet

başkanlığı seçimini Komünistlerin lideri Zuganov’un kazanacağına kesin

gözüyle bakıyordu.

 

Şubat  1996’da Boris Yeltsin, Haziran 1996’da yapılacak devlet

başkanlığı seçimlerine katılacağını duyurdu. Bir dönem daha başkan

olmak istiyordu.

 

Yeltsin’in karşısında iki güçlü aday vardı:

Komünistlerin lideri Genadi Zuganov

General Aleksandr Lebed

 

Yeltsin adaylığını açıkladıktan hemen sonra yapılan kamuoyu

yoklamalarının ortaya koyduğu görünüm şöyleydi:

 

Genadi Zuganov: % 50-55

 

General Lebed:    % 30-35

 

Başkan Yeltsin:  % 2-8

 

Ekonomiyi IMF’ye teslim eden, Rusya’nın yeraltı ve yer üstü

zenginliklerini özelleştirme adı altında yok pahasına yağmalatan,

halkın işsiz ve aşsız kalmasına neden olan Yeltsin’i halk artık

istemiyordu. Onun alkol bağımlısı oluşu, ciddi sağlık sorunlarının

bulunuşu ve dengesiz davranışları da gözden iyice düşmesinin nedenleri

arasındaydı.

 

Kamuoyu yoklamalarının ortaya koyduğu kara tabloyu gören Yeltsin

taraftarları paniğe kapıldılar. En çok korkanların! başında,

özelleştirme yağmasıyla milyarlarca dolar vurgun vuran oligarklar

geliyordu. Bu kişiler toplanıp, Yeltsin’e başkanlık seçimlerini iptal

etmesi için baskı yaptılar. Açıktan açığa, ‘Seçime gerek yok, ülkeyi

bir diktatör olarak siz yönetin!’ diyorlardı. Bunları söyleyenlerin

tümü de, ABD tarafından desteklenip övülen Rusya’nın yeni demokrat

yıldızlarıydı.

 

Yeltsin kendisine verilen! öğüdü dinlemedi. Sadece seçim kampanyasını

yürütecek ekibi değiştirdi. Ekibin başına kızı Tatyana ve özelleştirme

yağmasının mimarı Çubais’i getirdi.

 

Çubais hemen işe koyuldu. Bankerlerden ve medya patronlarından oluşan

bir çekirdek kadro kurdu. Medya patronları sürekli Yeltsin yanlısı

propaganda yapacaklar, bankerler de paraları seçim kampanyasına

akıtacaktı. Bu hizmetlerine karşılık olarak da Çubais, özelleştirme adı

altında Rusya’nın en değerli kurum ve kuruluşlarını bu kişilere peşkeş

çekecekti.

 

Yapılacak başkanlık seçiminde uygulanan kural şuydu: İlk oylamada oyların % 50’sinden fazlasını alan aday seçimi kazanıp başkan oluyordu. Eğer ilk oylamada hiçbir aday oyların % 50’sini alamazsa, bir ay içinde ikinci  bir seçim yapılıyor bu kez en çok oy alan aday seçimi kazanıp başkan oluyordu.

 

Rusya devlet başkanlığı seçim tarihi, 16 Haziran 1996 olarak

duyuruldu. Seçim kampanyası başladı.

 

Rus medyasının tamamı Yeltsin yanlısı propaganda yapıyor, diğer

adaylara televizyonda konuşma fırsatı verilmiyordu. Buna rağmen

yapılan kamuoyu yoklamalarında Yeltsin, hala Zuganov ve Lebed’in çok

gerisinde kalıyordu.

 

Yeltsin’in kampanyasını yürüten kızı Tatyana ve ortağı Çubais, çok

çabuk bir çare bulmak zorundaydılar.

 

Buldular da.

 

Özelleştirme yağmasından milyarlarca dolar vurmuş olan Yahudi kökenli

Rus işadamlarının aracılığıyla, ABD’den yardım istediler. Açıkçası,

Amerikalıların Rusya’ya gelip başkanlık seçimini kendilerine

kazandırmalarını bekliyorlardı !

 

Amerikan yönetimi, çok bilgili ve deneyimli üç siyasi uzman danışmanı

Moskova’ya hemen göndermeye hazır olduğunu bildirdi.

 

Üç Amerikalı siyasi uzman danışman; George Gorton, Dick Dresner ve Joe

Shumate acele Moskova’ya geldiler ve hemen işe başladılar.

 

Peki, bu üç danışman hangi konuda uzmandılar?

 

Seçim kampanyalarını yönlendirmede uzmandılar. Amerikan ağzıyla söyleyecek olursak, ‘öküz bokunu altın diye yutturabilecek’ kertede yetenekliydiler. Şimdi de Yeltsin’i Rus halkına, ‘eşi bulunmaz demokrat bir lider’ olarak yutturacaklardı .

 

Üç Amerikalı uzmanın ilk önerileri şu oldu: Yeltsin’in rakipleri hakkında medya

sürekli olarak yalan haberler uyduracak, çamur atacaktı. Ruslar bu

öneriye karşı çıktı. Yalan söylenmeyecek, çamur atılmayacak, dürüstlük

ilkesine bağlı kalınacaktı. Amerikalıların yanıtı ise çarpıcıydı:

Seçimi kazanmak istiyorsanız bizim söylediğimiz gibi davranacaksınız,

dürüstlükle seçim kazanılmaz!

 

Amerikalı üç siyasi uzman danışman ikinci önerilerini yaptılar:

Yeltsin halkın arasına girecek, onlarla kucaklaşıp öpüşecek, gençler

için düzenlenecek eğlence programlarına katılacak, onlarla beraber

şarkılar söyleyip dans edecek, kısacası ‘çok sevecen, çok tonton’ bir

kişi rolünü oynayacaktı! Ruslar bu öneriye de sıcak bakmadı.

Yeltsin’in doğal davranmasından yanaydılar, rol yapmasını

istemiyorlardı . Amerikalı uzmanlar yine sert çıktılar, rol yapmadan,

halkı kandırmadan seçim kazanılamazdı! Ateşli tartışmalardan sonra Amerikalı üç uzman danışmanın önerileri kabul edildi. Artık Yeltsin’in seçim kampanyasında ipler bu üç Amerikalının eline geçmişti.

 

‘Öküz bokunu altın diye yutturabilecek’ düzeyde yetenekli üç Amerikalı

uzman; bir yandan Yeltsin’in nerede, neler konuşacağını, kimlerle

buluşacağını belirlerken, bir yandan da medyanın kullanacağı

sloganları üretiyordu.

 

Rus medyası, Yeltsin’in rakipleri hakkında asılsız dedikodular,

yalanlar, iftiralar uyduruyor, en aklı başında olanların bile kafalarını

karıştırıyordu. Yeltsin’in rakipleri Zuganov ve Lebed bu karalama

kampanyası karşısında şaşkın, kendilerini savunacak, seslerini

duyuracak değil bir televizyon kanalı, bir gazete dahi bulmakta

zorlanıyorlardı .

 

İşte bu atmosferde, 16 Haziran 1996’da başkanlık seçimleri yapıldı.

Katılım oranı % 70 olmuş ve şu sonuçlar alınmıştı:

 

Yeltsin ( % 35,3 ), Zuganov ( % 32 ), Lebed ( % 14,5 ).

 

Seçimin ilk aşamasında başkan seçilememişti, ancak bu sonuç Yeltsin

için çok büyük bir başarıydı.  Birkaç ay öncesine kadar kamuoyundaki

desteği % 5 dolaylarındayken, sanki sihirli bir el değmiş ve bu oran

% 35’e çıkmıştı. Yeltsin’in kampanya ekibi sevinç içindeydi. Üç

Amerikalı uzman ise daha soğukkanlı davranıyor, asıl savaşımın yeni

başladığını söylüyordu.

 

 

Üç Amerikalı uzman hemen kolları sıvadılar. Yolun yarısını başarıyla

geçmişlerdi  ama asıl öldürücü darbeyi şimdi vurmaları gerekiyordu.

Yeltsin’e acele bir öneri götürdüler: İlk aşamada % 14,5 oy alan

Lebed’e, geri çeviremeyeceği kadar parlak bir teklif götürün ve

Lebed’in ikinci aşamaya katılmasını önleyin

 

Seçimin ilk aşamasından iki gün sonra, 18 Haziran 1996’da Başkan

Yeltsin, üç Amerikalı uzmanın önerisini yerine getirdi. Lebed’i,

‘Rusya Federasyonu Güvenlik Konseyi Sekreteri’ ve ‘Başkanın Ulusal

Güvenlik Danışmanı’ olarak atadı. Lebed, ağzı kulaklarında, bu yüksek

prestijli atamayı hemen kabul etti ve başkanlık seçiminin ikinci

aşamasından çekilmiş olduğunu ilân etti.

 

 

 

Lebed’in çekilmesiyle meydan, Yeltsin ve Zuganov’a kalmıştı.

Üç Amerikalı uzman, Zuganov’u yıpratacak kampanyaya hemen

başladılar. Tüm medya hemen her gün ve neredeyse günün tamamında şu

sloganları tekrar edip durdu: ‘Zuganov’a verilecek oylar, Komünistleri

tekrar iş başına getirecektir! ‘, ‘Zugonov’u seçmek demek, diktatör

Stalin’i diriltmek demektir’, ‘Zuganov’a verilecek oylar,

demokrasinin sonu, özgürlüklerin sonu olacaktır, ‘Bir komünist olan

Zuganov eğer seçilecek olursa, Rusya’da iç savaş çıkacaktır’, ‘Mal

sahibi, mülk sahibi, iş sahibi olmak istiyorsanız oyunuzu demokrat

Yeltsin’e verin’, ‘ABD’nin ve Avrupa’nın saygı duyduğu Başkan

Yeltsin’i seçin’.

 

Medya bu tek yanlı propagandayı sürdürürken, özelleştirme vurguncusu

Rus işadamlarının oluşturduğu havuzdan milyonlarca dolar, üç Amerikalı

uzmanın saptadığı bölgelerde, belirlediği gruplara dağıtılıyordu. Tam

bu sırada IMF, Rusya’ya 10 milyar dolar kredi verdiğini duyurdu.

Yeltsin’in seçim kampanyasını yürütenler sevinç içindeydiler.

 

Üç Amerikalı uzman, Yeltsin’e bir öneri daha götürdüler: Neredeyse iki

yıla yakın ödenmeyen emekli maaşlarını ve birikmiş işçi ücretlerini

hemen ödeyin. Ödemeler derhal yapıldı. Televizyon kanalları, birikmiş

emekli maaşlarını alan yaşlıların ve ücretlerini alan işçilerin

Yeltsin’in boynuna sarılarak nasıl ağlaştıklarını, ellerini yüzünü

nasıl öptüklerini tekrar tekrar gösterip durdu.

 

Seçimin ikinci aşamasına bir hafta kala, Yeltsin bir kalp krizi daha

geçirdi. Üç Amerikalı uzmanın yönlendirmesiyle medya bunu halka,

Yeltsin aşırı yorgunluktan grip oldu, diye duyurdu. Yeltsin’in yanına

hiç kimse sokulmadı, fotoğrafı çekilmedi, görüntüsü alınmadı. Bu

olumsuzluğun  ustaca atlatılmasından sonra, 3 Temmuz 1996 günü

başkanlık seçiminin ikinci aşaması gerçekleştirildi. Yüzde 68,9

katılımın sağlandığı seçimde iki aday şu oyları almıştı:

 

Yeltsin ( % 53,8 ), Zuganov ( % 40,3).

 

ABD’den özel olarak getirilen üç Amerikalı uzman, medyanın ve

özelleştirme vurguncularının desteğiyle, ‘öküz bokunu altın diye’ Rus

halkına yutturmayı başarmıştı. Boris Yeltsin, ikinci kez Rusya’nın

devlet başkanı olarak seçilmişti.

 

*          *         *

 

Biraz uzun oldu ama demem o ki;

 

Aday listeleri açıklandığında Urfa’da hükümete büyük bir tepki oluştu, “AKP 11 milletvekilini zorlar mı ?” diye başlanan sohbetler “AKP Urfa’da 6’ya düşer mi ?”ye dönüştü.

 

İşte tam bu esnada Urfa’da AKP’nin başını ağrıtacak İbrahim Tatlıses bir şekilde adaylık başvurusunu geri çekti,

 

Göreceksiniz İkinci adım ise tepkileri göz boyayarak, gündem saptırarak sıfırlamak olacak,

 

Bunun için Amerika’dan danışman mı getiriler , “öküz bokunu altın diye yuttururlar”  bilemem ama yaşayıp göreceksiniz 12 Haziran’a kadar Urfa’da hiçbir şey bugünkü gibi olmayacak.

 

 

 

 

Yasal Uyarı: Yayınlanan haberin tüm hakları URFAHIZMET.COM’a aittir. Kaynak gösterilse dahi haberin tamamı özel izin alınmadan kullanılamaz.
Ancak alıntılanan haberin bir bölümü, alıntılanan habere aktif link verilerek kullanılabilir.

Ayrıntılar için lütfen tıklayın