Hayatta muvaffak olmuş insanların geçmişine bakılırsa, bunun normalde çalışmalarına borçlu oldukları anlaşılır. Hocalar, öğretmenler öğrencilerine hep çalışmayı tavsiye etmişlerdir. Bu tavsiyeyi hayatlarının  her kademesinde  uygulayabilen insanlar  başarının zirvesine de çıkabilmişlerdir.
Aslına bakılırsa ömrün her devresi öğrenme ve öğretme ikileminin etkisinde ilerlemektedir. ınsan en ileri kademede bir görevli de olsa bilgi ve nasihate ihtiyaç duymuş, çevresinde zaman zaman arif kişileri aramış, onların himmetinden istifade etmeği düşünmüştür. 
ınsanlık tarihinde her milletten bunun ibret verici örneklerine rastlamak mümkündür. Öğreticilerin yaklaşımının yanında öğrenicilerin bunlardan yararlanması da önemlidir. Bir öğretmenin örmeğin bir sınıfta söyledikleri bir kulaktan girip öbüründen çıkıp giderse neye yarar … Yemeğin midede hazmı gibi bilgiler de beyinde, dimağda hazmedilebilsin ki, işe yarasın yoksa zamanın boşuna tüketilmesi herkes için  kayıptan başka bir şey olmaz ve herkese bilhassa memlekete yazık olur. Olduğumuz yerde sayar kalırız. Başarıyı ancak çalışanlar ve çalışmayı zihnine nakşedenler kazanır, değil mi?..
Öğretme ve öğrenme hayatın her anında geçerli olduğu için her yaşta ve her baştaki kişilerden de talibi vardır.  Kimse “Ben artık her şeyi biliyorum,  yan gelip yatayım” diyemez. Dersi kaybedenlerden olur. Yaşadığımız zaman ve geçmiş çağlar inceleyenler için bir dershane niteliğindedir. Öyle bir dershane ki öğrencileri 7’den 70’e,  70’den 100’ü aşana  kadar hâlâ öğrenmektedirler.
Yoksa bu sosyal hayat, bu kültür ve medeniyet bir nizama girer, bu keşifler olur muydu? Tabi ki olanlarla insanlık her şeyi halletmiş değildir. Daha halledilmesi gereken problemlere bakacak olursak görürüz ki; bizim dünyaya , dünyanın bize daha çoook ihtiyacı var. Öyleyse “Hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için,  yarın ölecekmiş gibi ahiret için” çalışmaya devam edelim. Kendimiz için, evlatlarımız,  torunlarımız için, insanlık için yeni şeyler bulmağa gayret edelim. Dünyayı bozuculardan, yıkıcılardan, çevreyi kahredicilerden olmayalım .
Her milletten ve her makamdan insanlar kendi güçlerinden başka arif kişilerin öğütlerinden de istifade ederek doğru yolu bulup selâmetle yollarına devam ettirmişlerdir. Hindistan evliyalarından Nizamüddin-i Evliya zamanın hükümdarlarından Hüsrev Han’a yazdığı bir mektupta Hakan’ı şöyle irşad ediyordu:
“Bedenin azâlarını koruyup sıhhatli olmalarını temin ettikten sonra, ıslâmiyetin beğenmediği her şeyden sakınmalı, harâm ve mekrûhlara asla yanaşmamalıdır. Allahü teâlâ, her şeyi kıymetli yaratmıştır. Ama bir şeyi en kıymetli yaratmıştır. O da vakittir. Bunun için vakti en iyi şekilde değerlendirmeye çalışmalı,  en kıymetli şeyi âhiret saadetini elde etmekte kullanmalıdır. Her an geçip gitmekte olan bu kıymetli ömrü ganîmet bilmeli, zamanı boş ve uygunsuz şeyler ile geçirmemelidir. Bir iş yaparken, istihâre ve istişare etmeli, bilenlere danışmalıdır. Bir iş yaparken, kalbinde inşirâh açılma, genişleme, rahatlık bulunmazsa, o  işi yapmamalı, vazgeçmelidir. Kalbinde rahatlık bulunmadan yapılan işin neticesinin daima sıkıntı olacağını iyi  düşünmelidir…”
şüphesiz bütün nasihatlerin kaynağı Peygamberimiz (s.a.v) efendimiz ve O’nun yolunu takip edenlerdir.
O’nun yoluna girip ipine sarılabilseydik, ışığını alabilenlerden olsaydık  dünyada Müslümanlar hiç bu halde kalırlar mıydı?..