Henüz çocuk yaştaydım, günlerden Pazardı . okul tatildi ve az sonra  en sevdiğim çizgi film başlayacaktı. Televizyonu açtım ,çizgi film yayından kaldırılmış. Bir amcayı gösteriyordu televizyon; öldürmüşler. Bomba diye bir şey mi  ne varmış onunla öldürmüşler hem de. Tombul  yanaklı, gözlüklü, saçları dökük  bir amcaydı öldürülen adam. “Niye öldürmüşler? Diye sordum babama “Atatürkçüydü” dedi. Atatürkçü ne demekti? Bunu bilmeyecek ne vardı ki! Kitap kitapçı , kebap- kebapçı. Herhalde bu amcada  Atatürk ün kitaplarını , resimlerini falan satıyor olmalıydı. Fakat yüzü hiç yabancı gelmiyordu, bir an tanıdığımı sandım. Babam götürürdü beni hep oraya , bana hep kitap alırdı ondan, işte o amcada o kitapları satan adamdı. Tam emin olamadım biraz daha düşündüm, yanıldığımı anladım , çünkü o amcanın adı Naci idi. Bir de bir sürü beyaz saçı vardı. Biraz daha düşündüm, bulmuştum. Babam eve siyah beyaz içinde doğru düzgün spor sayfası bile olmayan, benim hiç anlamadığım bir gazete getirirdi. ışte bu amcayı ben orda görmüştüm. Cenazesini televizyonda izledim . belki bin tane, yok yok on bin tane, gene olmadı kısacası bir sürü insan vardı orada. Ellerinde o amcanın resimleri ve karanfiller vardı. “ inşallah beni de bombayla öldürürler” dedim kendi kendime , o kadar çok insan vardı ki o cenazede.
              şimdi ise 21 yaşındayım. O insanın cenazesinde o kadar insanın bombadan dolayı orada olmadığının da farkındayım. Atatürk’ ün batı emperyalizminden  kurtardığı bu ülkede, aydın olduğu için öldürülen insanların yasındayım. Üstelik o bombayla öldürülen amcanın  Uğur mumcu olduğunu da biliyorum artık. Çetin Emeç’ e üzülüyorum , Taner Kışlalı’ ya yanıyorum. Uğur Mumcu’ nun son ölüm yıl dönümünde  onu  unutmadığımı, susmadığımı ve susmayacağımı haykırdım, okuldaki arkadaşlarla kampüste yapmış olduğumuz anma  töreninde. Gözüm daldı bir ara ,resmine baktım Uğur Mumcu’ nun , gülüyordu, ben de güldüm.
Kaynak:Ocak 2001Yeditepe Üniversitesi ADK Bülteni