Ülkemizin her tarafında olduğu gibi Urfa’mızda da sokakta çalışan çocuklar var. Bunların belli başlı bir işleri olmadığı gibi belli başlı bir hayatları da yok. Bu çocukların bir işleri olması, onlara sahip çıkılması için yıllardan beri çalışan dernek ve şahıslar ilgilenmek istediler. Ama bugüne kadar olumlu bir sonuç alınamadı. Yine boyacılık yapan, simit satan çocuklar yüreğimizi sızlatıyor. Ancak, Emniyet Müdürlüğümüzün sahip çıkmağa çalıştığı turizmde görevli bir gurup çocuğu istisna etmek mümkün.

Ayrıca bundan 2 yıl kadar önce bir gurup ayrı çocukta kurtarılma kapsamına alındı. Bunlar 160 kadar çocuktu.

Sokakta çalışan ve risk altında bulunan bu çocuklara şanlıurfa Belediyesi, Hak-ış Konfederasyonu ve ILO Çalışma Gurubu bir proje ile sahip çıktı. Projeye göre aileleriyle birlikte istişare edilerek sahiplenilen bu çocuklarla okullarında ilgilenildi. Okul dışında olanların bir meslek sahibi olmasına çalışıldı. Çocukların uyumsuzlukları giderilmeye gayret edildi.

Gelir getirici bir iş bulunmaya çalışıldı. Bu çocuklar ve ebeveynleri çeşitli konularda bilgilendirmeye çalışıldı. Aile içi eğitim, sağlık ve hijyen bilgileri verildi. Uzman ve eğitmenler kurslarda dersler verdiler.  Belirlenen 80 ebeveyn’e eğitim kursları verildi. Bunlar gördükleri kurs ve eğitimle ilgili belgelerini de almış oldular.

Kursa katılan  kadınların çocuklarını ihmal etmemeleri için oluşturulan sürekli eğitim merkezinde çocukların zihinsel eğitimleri ile ilgili etkinlikler düzenlendi.  10 ay süren projede yaklaşık 160 çocuğa ulaşıldı. Bunlardan 70’inin sokaktan çekilmesi sağlanırken 90 çocuğun da sokakta çalışması önlendi.

Ayrıca proje kapsamında toplu aile eğitimleri ve yüz yüze görüşmelerde tespit edilen 150 çocuğa okul kıyafeti, ayakkabı, okul kırtasiye malzemesi gibi yardımlar yapıldı.

Bahis konusu proje şüphesiz ki, bu gayeye hizmet etmek için tasarlanmış ve hedefine varmış olmaktadır. Devletimizin esas üzerinde durduğu, milyonlarca çocuğumuzun okuyup bir meslek sahibi olmasıdır.  Bunun için açılmış binlerce okulun bu gayeyi temin etmek için çalışmalar yapması, çocuklarımızın bir eğitim için  bu yuvalara  koşması arzu edilmektedir.

şüphesiz ki,  okulda okumayan,  kursa devam etmeyen her çocuk ülkemiz için bir kayıptır. Bu kayıpların çoğalması büyük bir boşluk doğurur ve ülkemiz bu kayıplardan zarar görür.

Onun için yapılacak iş iyi bir eğitim verilerek çocuklarımızın yarınlara hazır hale getirilmesidir. Devlet kadar ailenin de çocukla ilgilenmesi ve onun geleceğini iyi bir şekilde elde etmesine çalışması gerekmektedir.

Sokak çocuklarına sahip çıkılırsa milletin başı ağrımaz. Çocuk kendini de ailesini de kurtarmış olur. Devletin de fazla bir sıkıntısı olmaz. Aksi durumda da her şeyi devletten beklemesi ortaya çıkar ki , yük büyür, altından kalkmak imkânsız hale gelir.