Kıymetli okuyucularım, bildiğiniz gibi bahar mevsimi tabir caizse tabiat ananın güzel bir kızı gibidir.

Çok şükür yaradana. Bu yıl da dünyamızın kuzey yarım küresinde bahar mevsimine kavuştuk ve nerdeyse de yarısını tamamladık.

Bildiğiniz gibi; bahar ayları tabiat ananın yeniden canlanması anlamına gelir. Bu mevsimde hemen hemen bütün canlılar hayatı sürdürmek adına yavrulamaya başlarlar. Çiçekler açar ve emvatı zemin yemyeşil bir halıya dönüşür. Karlar eridiği için dereler, çaylar ve nehirler bol suyla akmaya başlarlar.

Özetle; yaşam her boyutuyla daha canlı, daha üretken ve daha sevinçli bir hale gelir.

İsterseniz bu kısa girişten sonra biz dönelim yazımızın konu başlığına.

Geçen hafta bir çift kuzgun cinsi kara karganın bahçemizdeki bir çam ağacına yuva yapmaya çalıştığını gördüm. Kargalar getirdikleri malzemelerle tasarladıkları yuvayı inşa etmeye çalışıyorlardı. Aradan iki-üç gün geçtikten sonra gördüm ki kargalar yuvada sırayla yumurtalarının üzerinde kuluçka için yatıyorlardı. Demek ki ellerini çok çabuk tutmuşlar.

Kendilerini uzaktan izlerken gerçekten çok heyecanlandım. İşlerini o kadar özenle yapıyorlardı ki, şayanı hayrete düşmemek elde değildi.

Kendi kendime sormaya başladım.

Onlara bu ekolojik sistem içerisindeki rollerini acaba kim öğretmişti.

Kim onlara bu sabrı, bu azmi ve bu şefkati ezberletmişti.

İşte bu soruların yanıtlarını ararken bir an için kendi kendime şöyle söylendim:

Hiç kuşku yok ki; o kuşlara bu öğretilen ve bu muhteşem içgüdü bilgilerini veren cenabı ALLAH’tan başka biri olamazdı.

O ALLAH ki; Alimi mutlak, Haliki mutlak, Rahimi mutlak ve Kerimi mutlak olandır.

Bu nedenle; biz şuurlu canlılar olarak; “Okuduk kainat kitabını ve bu sebeplerle tanıdık evrenin gerçek Haliki mutlakını.

Bu manada ismini şimdi hatırlayamadığım bir şairde bu konuyu çok güzel bir ifadeyle özetliyor;

“İdrakine ne hacet Küre-i alem ile

İspatına yeter halk ettiğin bir zerre bile”

Dürüst ve şeffaf bir toplumda; lütufta geride, kahırda önde olan dostlarınızın çok olması dileğiyle kalın sağlıcakla.