Kıymetli
okuyucularım, ilimiz Urfa’da çok kullanılan bir deyiş vardır: “Topraktan hasıl, toprağa vasıl”

Gerçekten,
sonuçta bu fani yaşam bittiğinde, tekrar hasıl olduğumuz yer olan toprağa vasıl
olup ve toprak olacağız.

İşte
bu kaçınılmaz sonu ve var oluşumuzu bir şiirle şahsi acizanem olarak ifade
etmek istedim.

Değerli
yorumlarınıza arz ederim.

 

Bu
avuç toprak olduk

Aynı
vardan var olduk.

Yansıyan
ayna olduk.

Yansıdık,
yansıdık, yansıdık.

Çokça
yansıdık, yansıdıkça yansıdık.

Hava,
Güneş, Su ve Toprak olduk.

Toplandık
bir araya, mavi bir küre olduk.

Beyaz
ışıklar saçtık

Döndük
ha döndük. Döndük ha döndük

Döndük
ha döndük. Döndük ha döndük

Bulduk,
bulduğumuzla doyduk.

Bildik,
bildiğimize sevindik.

Düşledik,
düşlediklerimize vardık.

Düşündük,
düşündüğümüzü anladık.

Şuurlandık,
yüceldik ve insan olduk.

Koştuk
aydınlığa doğru, pervane olduk.

Döndük
ha döndük. Döndük ha döndük.

Döndük
ha döndük. Döndük ha döndük.

Vakit
geldi, ışık söndü, perde kapandı, kayıp olduk.

Telaşlandık
aradık. Kokusundan tanıdık.

Rahatladık
uyuduk. Anamıza kavuştuk.

Uzun
bir yolculuk için yeniden bir avuç toprak olduk.

                                             Mehmet Göncü/2004-Şanlıurfa