Kıymetli okuyucularım, bildiğiniz gibi yaşayan her canlı
zamanı geldiğinde ilahi yasalar gereği olarak ölüm gerçeği ile karşılaşacaktır.

Yine bildiğiniz gibi, ebedi ve ezeli olan ise yalnız
evrenin yüce yaratıcısı olan Allah’(cc) tır.

Sevgili okuyucularım, canlı mahluklar içerisinde de
zamanı geldiğinde öleceğini bilen tek varlık ise şuurlu bir canlı olan
insandır.

İşte bu gerçeği düşünürken kaleme aldığım bir şiirimi
sizlerin değerli yorumlarına sunmak için aşağıya aktarıyorum.

 

Bu avuç toprak olduk

Aynı vardan var
olduk.

Yansıyan ayna
olduk.

Yansıdık,
yansıdık, yansıdık.

Çokça yansıdık,
yansıdıkça yansıdık.

Hava, Güneş, Su
ve Toprak olduk.

Toplandık bir
araya, mavi bir küre olduk.

Beyaz ışıklar
saçtık

Döndük ha
döndük. Döndük ha döndük

Döndük ha
döndük. Döndük ha döndük

Bulduk,
bulduğumuzla doyduk.

Bildik,
bildiğimize sevindik.

Düşledik,
düşlediklerimize vardık.

Düşündük,
düşündüğümüzü anladık.

Şuurlandık,
yüceldik ve insan olduk.

Kitab-ı
kainat-ı okuduk.

Evrenin yüce
halıkını tanıdık,

Sonsuz hamd ve
şükürlerle andık.

Koştuk
aydınlığa doğru, pervane olduk.

Döndük ha
döndük. Döndük ha döndük.

Döndük ha
döndük. Döndük ha döndük.

Vakit geldi,
ışık söndü, perde kapandı, kayıp olduk.

Telaşlandık
aradık. Kokusundan tanıdık.

Rahatladık
uyuduk. Anamıza kavuştuk.

Uzun bir
yolculuk için yeniden bir avuç toprak olduk.

                                            
Mehmet Göncü/2004-Şanlıurfa