Bu yazıyı okuduktan sonra çok uzun bir süre geçmişle bu günü iç içe yaşadım desem yalan olmaz. Ve yeni bir yıla neredeyse ramak kala sizlere de o güzel duyguları yaşatmak istedim. Umarım beğenirsiniz.

Mahalle….

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde,kalbur saman içinde çok güzel bir ülkede mahalleler varmış.

Bu mahallelerin çocukları birbirlerini çok severlermiş. Dışarıdan gelen parolalı bir ıslığa uçarak aşağı iner, beraber olacakları anları iple çekerlermiş. Kavgada etseler kin tutmaz, her gün yeniden dünyalar kurarlarmış. Herkeste sevgi, paylaşma ve arkadaşlarını kollama duygusu yavaş yavaş gelişirmiş.

O zamanlar çocuklar evden okula servisle değil, buluşarak giderlermiş. Onların yolunu gözlemezmiş, evdeki bilgisayar, şehrin en iyi dershanesi, hazırlık kursları.

Bilmezlermiş hamburgeri, MTV’yi, interneti, cep telefonunu, Tetris’i.

Bilirlermiş duvarların üzerinde sohbeti, anket defterleri doldurup, sevgililer keşfetmeyi.

Horoz şekercisini, elleri leş gibi macuncunun tornavida ile koyduğu rengarenk macunu, eve gitmeyi unutmayı, hava kararınca dayak yemeyi, sonrada bir ıslıkla tekrar aşağıya, kukalı saklambaça kaçmayı.

O hakkında türlü şeyler söylenen evdeki garip adamdan korkmayı,

Küsmeyi, aynı kıza asılmayı, torbalarla misket toplamayı, gıcır köstek ayırmayı, değiş tokuşu, kaybedince kapışı (o muhteşem kapışı)

Teksas’ı, Tommiks’i, Konyakçı’nın dişlerini

Paramparça Red Kit’leri

ıç içe konan naylon topları, taştan kale direklerini

Üç korner bir penaltıyı

Üzerine apartman yapılan top sahalarını, sonra o apartmana taşınan yeni dostları ve onları kapma yarışını

Taşınanların kırmızı kamyonlarını

ılk ergenliği, boyların ölçülmesini

Hey dergisini

Otobüsteki biletçinin lastik sarılı kalemini

Yoğurtçuyu, kalaycıyı, hallacı

Evlerin arkasında ki odun kömür depolarını

Yakan topun yakışını

Adam alırken, adım hesabını, iki çocuğu en iyi arkadaşla takası

Mantarlı gazoz kapaklarını, yaldız kazımayı

Yandaki mahalle ile alınan kavgayı, her kavganın çıkarttığı kahramanı-ödleği

Kan kardeşliğini

ıp atlama, lastiğe basma, topaç virtüözlüğünü

Çelik çomağı, kırılan camları-toplanan paraları

Açık hava sinemalarını, frigo buzu

Silik seksek çizgilerini

Sonra zamanla bu güzel ülkede durumlar değişmeye başlamış. Yaşlar ilerledikçe bu birliktelik, kollama, koruma duyguları, bu mahallelerin çocuklarının başlarına çok işler açmış.

Daha sonra işsizlik, enflasyon, köşeyi dönme, adamını bulma, malı götürme falan derken, herkes yüzünde soluk bir bakış, içinde hayatın yenilgisi, çaresizlikleri ile , tatminsizlikleri ile baş başa kalmış

Çocuklarmı? Çocuklar şimdi koca koca apartmanların arasında nefes alınmaz bir havada, evlerinde, sanal bir dünyada, emniyet içinde yalnız yaşıyorlar

Anneleri babaları onları çok seviyor. Beta kapmasın diye kalabalık ortamlara hiç sokmuyor.

Hafta sonları hep beraber “Karum” ya da “Akmerkez”deler

Okul servisi çocukları neredeyse yataklarından alıyor

Çocuklar trafik kaygısıyla, köşedeki markete dahi gönderilmiyorlar

Babalar şirketlerin bilançolarını, çocuklarda dershanelerin reytinglerini izliyorlar

Hepsi birer test uzmanı, sayısal-sözel yuvarlanıp gidiyorlar

Seksek oynamayı değil, ama taban puanları çok iyi biliyorlar

Hayata açılan pencereleri “Windows”, onlar ekrana-ekran onlara bakıyor ve koca bir hayat dışarda akıp gidiyor

Ve şehrin dışında ağaçlar, tırmanacak, salıncak kuracak, kalp kazıyacak mahalle çocuklarını bekliyor

Paylaşmayan, yalnız, bencil, kafesler içerisinde gürbüz güvenlikteki çocukları.

Hiç sopa yememiş, ağaçtan düşmemiş, topu yan bahçeye kaçmamış,

Dizlerinde bir metrekare kabuklar olmamış çocukları…